Oktoberfest & Dr. John

Deze week stond in het thema van de oktoberfesten, want als ze íets graag doen in de VS dan is het wel het celebraten van hun cultural heritage. Het begon afgelopen woensdag toen de kantine een Duitse lunch serveerde. Je denkt, lekker, een schnitzel en braadworst, maar dat was nog niet alles! Een driemansband zat klaar met tuba, accordeon en trompet om ons te vermaken met historische polka’s. Het was dan ook een erg vreemde ervaring toen ze opeens “Daar wordt aan de deur geklopt” en “O, kom er eens kijken” speelden. Blijkbaar zijn onze oer-Hollandse Sinterklaasliedjes eigenlijk gewoon vertalingen van het Duitse culturele erfgoed! Maar ik blijf erbij dat onze versies beter klinken dan “O, du lieber Augustin” of “Freut euch das Leben”. De verwarring werd nog groter toen we zaterdag naar het oktoberfest in het “Deutsches Haus” gingen. In een Veolia bus. Ik dacht dat die altijd naar Limburg reden! In de biergarten, onze eindbestemming, schonken ze Weihen Stephaner. Sta ik hier in ’t Stuupke of wat? En toen de band begon te spelen klonken de bekende tonen van “Rosamunde”. En ja hoor, de vogeltjesdans kwam ook nog even voorbij. Op het eind van de avond had ik het halve straatrepertoire van de harmonie gehoord en had ik wel een heel erg Zilsters gevoel. Niks mis mee ;)

Maar het hoogtepunt van deze week was beslist het optreden van Dr. John. Elke woensdag is er een gratis concert op Lafayette Square, en deze week was het de beurt aan deze oude rot in het vak. Voordat ik naar New Orleans ging, hoopte ik al dat ik een keer Dr. John kon gaan zien, en nu was het al zover (en nog gratis ook)! Het voorprogramma werd verzorgd door de brassband Treme, vernoemd naar de gelijknamige wijk in New Orleans. Daarna kwam Dr. John op en zong de magische woorden “They call me, Dr. John, The Night Tripper” :D Halverwege het optreden kwam Allen Toussaint ook nog even een nummertje meespelen, en zo heb ik op één avond twee grootheden uit New Orleans gezien en gehoord. Ik raakte aan de praat met een jongen uit Baton Rouge die ook stond te genieten van Dr. John. Wel jammer dat hij me vroeg wat nou eigenlijk het verschil was tussen Amsterdam en The Netherlands. Tja. Er zijn ook erg veel mensen die denken dat Groenland bij Nederland hoort, dan zeg ik maar niks, want we zijn de Antillen ook al kwijt :p

Verder heb ik de resultaten van al m’n midterms terug, en ik heb weinig te klagen. Dat schept hoop voor de toekomst! Volgend weekend is het Fall Break, oftewel herfstvakantie, dus deze week gaan we onze definitieve plannen smeden voor de roadtrip naar Texas. We gaan in ieder geval Houston, Austin en San Antonio aandoen :) Yeeehaa!

M’n overkoepelende reisplannen zijn ondertussen ook wat aangepast. 26 december ga ik mijn tijdelijke woonplaats in het zuiden verruilen voor the Big Apple. Met het hele gezin gaan we oud en nieuw vieren in New York en daarna met z’n allen terug naar Nederland op 5 januari!

Die gekke Amerikanen

In de voetsporen van Huck Finn ben ik vandaag voor het eerst de Mississippi overgestoken, mijn eerste trip op de “big river”, bezongen door Johnny Cash, Led Zeppelin en vele anderen. Het was misschien minder historisch relevant maar desalniettemin heb ik er erg van genoten! Dit alles om aan de andere kant te geraken, daar waar het Gretna Festival plaats vond.

Sfeerimpressie: Stoffig gras in het midden van een typisch oud Amerikaans stadje, ondergaande zon boven de Mississippi op de achtergrond. Zonnebril op, biertje in de hand. Dan klinkt een mariachi gitaar en een rauwe stem die zingt:

“Soy un hombre muy honrado,
Que me gusta lo mejor
A mujeres no me faltan,
Ni al dinero, ni el amor”

Los Lobos live on stage :) super!

Deze week was flink volgepakt met examens, papers en projecten, maar dit weekend maakte het allemaal goed. Afgelopen vrijdag zijn we met een hele groep op stap gegaan en dat was erg gezellig. Blijkbaar zijn feesten van studentenkorpsen in de VS wel vergelijkbaar met die in Nederland. De volgende dag was Daniels verjaardag, en omdat hij een jaar in Japan gestudeerd heeft, wilde hij nu graag naar een Japans restaurant. Dat was nieuw voor me, maar erg lekker! ’s Avonds heeft Lotta me kennis laten maken met een andere kant van Peter Jackson. Hij is niet alleen goed met hobbits en dwergen, ook zombies weet hij goed neer te zetten! Vandaag dus Los Lobos op Gretna Festival, dat alleen was al ontzettend leuk, maar het was ook erg mooi om New Orleans bij nacht te zien vanaf de pont. Kortom, een geslaagd weekend!

Na ruim vijf weken in de VS zijn er een aantal die me opvallen. Ten eerste er een duidelijk verschil in milieubewustheid tussen Nederland en de VS. Ergens in Louisiana moet een enorme afvalberg liggen, want wegwerp en to-go zijn hier heer en meester. Natuurlijk is het niet overal even erg, maar in vergelijking met Nederland wordt hier ogenschijnlijk enorm veel afval geproduceerd. Als je in een restaurant eet (dat zijn dan wel veelal goedkope restaurants, ik blijf een student) dan krijg je geen boerenbont en zilverwerk, maar plastic bord en bestek. Alle kroegen en discotheken gebruiken wegwerpglazen, dat wordt dus allemaal niet afgewassen. Daar komt nog bij dat mijn twee huisgenoten in hun eentje dagelijks voor drie volle vuilniszakken zorgen. Maar wat wil je als je alleen maar magnetronvoedsel eet en blikjes cola of bier drinkt. Ook heeft bijna iedereen hier zijn eigen auto. Ik weet niet hoe studenten hier rondkomen, ze moeten bergen schoolgeld betalen, maar slagen er toch in om in een SUV naar de universiteit te rijden. Daar wordt op moment gewerkt aan twee verdiepingen op de nu al vier verdiepingen tellende parkeergarage. En dat is er één van de twee. En niemand rijdt hier in een oud barrel of een smart, nieuw en groot zijn de standaard. Dit zijn maar een aantal voorbeelden van de “wastefulness” van de gemiddelde Amerikaan.

Dan ook maar een positief woordje, want er is ook zeker iets dat we van mijn nieuwe vrienden kunnen leren. Amerikanen worden in Nederland vaak vergruisd om hun zogenaamde schijnvriendelijkheid en hun overenthousiaste reacties. In eerste instantie komt dit op de nuchtere Nederlander natuurlijk over als iets te veel van het goede, want “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Ik wil hier toch graag even een lans breken voor de Amerikanen. Wanneer je je in Nederland in de publieke ruimte begeeft, wordt je veelal genegeerd of chagrijnig aangekeken. Hier wordt je door iedereen vriendelijk begroet. Als ik hier op straat iemand tegen kom die ik één keer gesproken heb, zal die persoon zeker informeren hoe het met me gaat. En in mijn ervaring is het allemaal gemeend. Wat is er mis met het begroeten van een vreemde op straat of een kort sociaal gesprekje met een bekende. Ik stem voor, misschien is het niet diepgaand, maar het maakt je dag een stukje socialer en vrolijker, en dat kan nooit verkeerd zijn.

Dit was mijn betoog over de VS. Zijn er nog vragen?

Born in the bayou

Gisteren hebben we een swamp tour gemaakt, dat was heel gaaf! Een half uurtje buiten de stad en je zit al midden in het moeras. Na 20 minuten wachten, wat verontrustende foto’s van opengesneden krokodillen met menselijke ledematen in hun maag en een grote houten doodskist later, zaten we met zijn allen op een tourbootje en voeren we door de schitterende natuur. Die is hier heel wat anders dan in ons kikkerlandje, alle bomen zitten vol mos en klimop, hier en daar zie je zelfs een palmboom en het gras is lang en stug. Het water is overgroeid met lelies en daaronder wemelt het van het leven. En daar was de eerste alligator, handen binnenboord! Onze gids was een geboren en getogen New Orleanian, een zogenaamde Cajun, en sprak met een zwaar zuidelijk accent. Zijn familie was al generaties lang in dit gebied en hij was dan ook “born in the bayou”. De man stond met een sigaret in zijn mond op een loopplankje om rauwe kip aan de alligators te voeren, die gretig uit het water opsprongen en toehapten! De gelijkenis met “Live and let die” werd alleen maar groter. Een verlaten en vervallen huisje midden in het moeras, een overgroeid kerkhof en spookverhalen over voodoo op verlaten eilandjes. Schitterend! En toen haalde onze gids een kleine alligator tevoorschijn die graag met iedereen wilde poseren :)

Ook vertelde de gids over het wankele ecologische evenwicht. De meeste natuurgebieden hier zijn in privebezit en worden goed beheerd, maar een orkaan kan ontzettend veel schade aanrichten. Wanneer er nu een grote storm zou komen, zou deze de olie vanuit de Golf van Mexico verspreiden over het hele gebied, wat desastreus zou zijn! Gelukkig hebben ze hier tot nu toe geluk gehad, de meeste stormen buigen af naar het zuiden. Hopelijk blijft dat zo!

Het thema voor aankomende week: veel koffie en weinig slaap. Het echte werk begint, aangezien mijn docenten het voor elkaar hebben gekregen alle grote activiteiten in één week te plannen :s. Drie examens, ‘n paper en ‘n eindproject. Nice. Nu maar hopen dat het niveau hier inderdaad wat lager is :p. Gelukkig kan ik af en toe een ontspannend ritje maken op mijn nieuwe fiets! Eindelijk, nu nog ergens Leerdammer kaas vinden en het is hier net als thuis. Zeker na het Nederlandse pakketje van de familie; drop, m’n oranje shirt en unoxmuts :)

Ik hou het hier maar bij, tijd voor Spaanse werkwoorden. Volgende week meer observaties, roadtripplannen, een verslag van Los Lobos live, en misschien hier en daar een woordgrap of verwijzing naar Herman Brusselmans.

Een dag in het Amerikaanse leven van Martin

Tja, wanneer te beginnen, laat ik maar gewoon de maandag nemen:

Acht uur, de wekker gaat, tijd om me nog een keer om te draaien en te bedenken waarom ik gisteravond toch tot twee uur aan m’n blog hebt gewerkt. Ja, waarom eigenlijk?

Ik sta op en zie dat Mark al weg is, hij heeft de pech op maandagochtend om acht uur les te hebben. Gelukkig heb ik dat weten te vermijden! Ik loop naar de huiskamer, daar ruikt het nog naar popcorn, aangezien m’n huisgenoten Nick en Jeff gisterenavond popcorn wilden eten maar “de hoogste stand van de magnetron” blijkbaar een aantal verschillende betekenissen kan hebben. Lekker op de vroege morgen. In de badkamer wordt ik verwelkomd door een flinke plas water, de doorgeroeste pijp in het plafond is blijkbaar nog steeds niet gemaakt en het iets te korte en iets te smalle douchegordijn maakt de boel ook niet droger. De dag dat de wc begint te lekken kan niet ver weg zijn. Ik verwijder mijn overtollige baardgroei en neem een douche. Het is nog steeds een graad of dertig, maar omdat ik vandaag de hele dag in de airco ga doorbrengen, ga ik toch voor de lange broek en houthakkersbloes. Dan nu een lekker ontbijtje; mandarijnen en cornflakes =) Mijn huisgenoot Walter werkt bij Starbucks en kan elke maand een pond koffie meenemen op z’n werk, dus ik drink er een lekker bakkie bij! Na deze gebalanceerde maaltijd kijk ik op de klok en zie ik dat ik precies op tijd ben om als een hazewindhond drie trappen af te rennen om de shuttle naar de hoofdcampus te halen.

In de bieb neem ik nog wat artikelen door voor mijn lessen vanmiddag, gelukkig heb ik daar gisteren maar tot 11 uur doorgebracht! Voor Digital Communications moeten we een zelfportret maken in Photoshop, en aangezien ik daar nog nooit mee had gewerkt, was het flink puzzelen. Maar wel erg leuk! Het resultaat heb ik ook gepost.

Om half 12 heb ik met een aantal mensen afgesproken om te lunchen in de Orleans Diningroom, kortweg OR. Ik geef mijn schoolpas met m’n mealplan erop aan de kassadame die me zoals altijd begroet met een vriendelijk “how ya doin’baby!”. Na vier weken is de lol van het onbeperkt buffelen er helaas wel vanaf. Ik weet nu wél wat lekker is en wat niet, dus ik ga voor de chicken ceasar wrap en een salade. Oke, en een pizzapunt dan.

Om half één heb ik m’n eerste les van de vier op rij vandaag; Film and the art if literarry adaptation. Ik heb de short story “An Outpost of Progress” van Joseph Conrad gelezen, dat we later gaan vergelijken met “Heart of Darkness en de film “Apocalypse Now”. Daarna door naar Jazz in American Culture. Gisteren ben ik naar Trinity Church geweest waar de docent samen met zijn vrouw een concert gaf. Ze speelden verschillende soorten jazz op een heleboel verschillende instrumenten, en alles nog even goed ook! Drie vliegen in een klap voor mij, want ik heb niet alleen genoten, maar sta ook in een goed blaadje bij de docent én kan het optreden gebruiken voor een van de concert reviews die we moeten schrijven. Maar nu moet ik eerst verder naar Spaans, hopelijk krijgen we onze eerste test terug. Die was trouwens behoorlijk makkelijk, dus dat zal niet zo’n probleem zijn. Tot nu toe kom ik een heel eind met een combinatie van Frans en Engels met wat o’s en a’s er aan vast :p. En dan nu Digital Communication, iedereen moet zijn zelfportret presenteren. Ik heb geprobeerd een aantal dingen die mij verbeelden in één afbeelding te vangen. Dat is een cd geworden met mezelf op het hoesje, m’n nieuwe Vans op de cd zelf, het Evoluon in Eindhoven op de achtergrond en een poster van de Effenaar er half overheen. Niet slecht voor een eerste poging (al zeg ik het zelf).

En dan is het alweer bijna vijf uur! Ik ga nog even naar de bieb en om zeven uur weer terug naar de OR. Om half acht begint de wedstrijd van de New Orleans Saints, en om maar goed in te mengen met de plaatselijke bevolking, volg ik nu dus American Football. Leuk dat ze hier denken dat ik goed ben met sport en alles, haha. Want “European soccer is so much better!”. Zal ik daarna gaan hardlopen of toch die slechte horror film kijken waar Lotta het over had? Hm, daar denk ik nog even over na :p

Dagen als deze vliegen voorbij, de vakken vergen veel werk, en daarnaast wil ik natuurlijk zoveel mogelijk van de stad zien én rondhangen met de leuke mensen die er wonen. Dat het nu al een maand geleden is dat ik Nederland verliet, is dan ook een vreemd besef. Het lijke ontzettend snel te gaan, maar de band met iedereen hier is juist weer heel intens. Waarschijnlijk omdat ik de mensen elke dag zie. Ik heb erg veel zin in de komende maanden! Volgend weekend gaan we op een swamp tour hier in de bayou :D en de plannen voor Fall Break worden gesmeed. In de kerstvakantie gaan we met het hele gezin naar New York, dat wordt ook ontzettend leuk! En de rest kunnen jullie hier natuurlijk lezen. Tot volgende week!

Katrina en de keuken

Week drie:

Deze week had ik voor het eerst het gevoel dat de dingen hier een beetje vertrouwd beginnen te raken. Ik begin wat vaste patronen te ontwikkelen, ik weet de weg al een beetje (rond de campus) en heb een beter gevoel van wat waar in de stad te vinden is. Ik weet al m’n lokalen te vinden en heb een enorme berg nieuwe vrienden te ontginnen =) En dat is een fijn gevoel, ik ben niet meer de verdwaalde toerist en functioneer naar behoeven, haha.

De afgelopen week zijn me drie dingen opgevallen, ten eerste de enorme rol die de orkaan Katrina nog steeds speelt. Ik had er al veel over gelezen voor ik hier kwam, maar nu ik het zelf mee maak, is het toch een stuk indrukwekkender. Afgelopen zondag was het “five-k”, toen ik die term voor het eerst hoorde dacht ik aan kilo’s of 1000 dollar, maar hier in New Orleans was het natuurlijk vijf jaar na Katrina. Want het is hier vóór Katrina of ná Katrina, de verschillen zijn enorm. President Obama was ook in de stad, helaas sprak hij op een andere universiteit en kon ik hem dus niet zien. Maar wat je wel ziet, zijn de vele leegstaande en vervallen huizen en je hoort verhalen over werkeloosheid, jeugdcriminaliteit en huiselijk geweld. Ongelofelijk!

Wat de storm gelukkig wel heeft overleefd, is de beroemde New Orleanse keuken. Want ze weten hier wat lekker eten is! Ik heb ondertussen de po’boy gehad, een soort groot stokbrood met salade en vlees of vis en heerlijke sauzen. Ook de jambalaya is heerlijk, een rijstschotel met garnalen en bruine bonen. (Oh ja, mam, vis eten is hier niet te ontkomen, en ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik het nog lekker vind ook :p) En ook de gator sausage was goed te eten, al heb ik vernomen dat het toch niet echt alligator was. Tja. Over de lokale keuken niks te klagen! Hoewel, het blijft Amerika, dus wordt er gefrituurd dat het een lieve lust is. Lekker eten is geen probleem, gezond eten is een ander verhaal. Ik hoef geen moeite te doen om veel te sporten, want na elke maaltijd voelt het alsof ik vijf kilo ben aangekomen. Misschien komt het door het “all you care to eat” concept in de diningroom, en linguïstisch aantrekkelijkere versie van de bekende vreetschuur. Gelukkig hebben ze naast de vele pizza’s, hamburgers en friet ook veel salades. Maar zodra ik een fiets heb, kan ik wat makkelijker boodschappen doen, dan kan ik ontbijt en lunch wat gezonder/naar eigen smaak invullen, en waarschijnlijk ook goedkoper. Want ik wil toch echt wel vermijden ook qua postuur op vele van mijn tijdelijke landgenoten te gaan lijken!

Over vette dingen gesproken, gisteren ben ik naar een lokale ska band gaan kijken; Fatter Than Albert, en dat was superleuk =) Een combinatie tussen hardcore en ska, en een goeie! Iedereen ging los en ook de band bouwde een feestje op het podium. Na het optreden sprak ik de saxofonist en hij vertelde me dat de avond bedoeld was om geld in te zamelen voor een Europese tour, maar waarschijnlijk moest de band zich beperken tot een Engelse tour. Jammer voor jullie! Maar hij heeft m’n e-mailadres, want als ze toch naar Nederland kwamen, wilde hij graag tips waar te spelen. Hopelijk kan ik ze naar Lokaal 8 (6) of Dollars sturen, anders: http://www.youtube.com/watch?v=NfNYU5uqqYQ

Tijd voor week vier!

Introductie en weekend :)

Allereerst, iedereen bedankt voor de leuke (en soms onverwachte

De tijd vliegt hier, dit was week één al! Het gaat behoorlijk snel moet ik zeggen, vakken volgen, mensen ontmoeten, de stad leren kennen. Ik ben ondertussen omgedoopt tot Martin, Hank werd niet geaccepteerd helaas. Ik merk dat het wel behoorlijk vermoeiend is allemaal, maar super leuk!

New Orleans is echt heel mooi, de straat waar ik aan woon heeft heel veel mooie oude huizen en ik woon vlak bij een heel groot mooi park. De natuur is hier heel anders, alles doet hier al wat tropisch aan. Zo ook de temperaturen en stortbuien, mijn paraplu en zonnebril hebben al een vaste plaats naast elkaar in mijn rugzak. Mijn kamer zelf is wel oké (maar kan natuurlijk niet tippen aan ons mooie huisje aan de Dr. Schaepmanstraat), het is allemaal klein en best oud maar het uitzicht maakt veel goed, voor de deur van onze appartementen staan de palmbomen op een rijtje :) Mijn Spaanse roommate Marc (en eigenlijk iedereen waar ik mee woon), is heel relax. We hebben al veel samen gedaan, dus dat komt wel goed! We wonen nu met z’n achten, twee jongens uit Spanje en de rest komt uit verschillende staten van Amerika. En één zingt Duitse opera, heel grappig. Dus dat is een mooie mix! Iedereen die ik ontmoet is sowieso heel aardig en behulpzaam, heb al zoveel leuke mensen ontmoet dat ik nooit eenzaam hoef te zijn! Gisteren heb ik ook mijn “buddy” Bailey ontmoet, ze is erg aardig en wil me graag de stad laten zien. En aangezien zij het volgende semester naar Nijmegen komt, kan ik haar daar wegwijs maken!

Ik heb deze week flink wat vakken gevolgd om te kijken welke ik uiteindelijk echt ga volgen, en dat is het volgende lijstje geworden:

Jazz in American Culture; de geschiedenis van de jazz, recht vanuit haar geboorteplaats, gegeven door een door de wol geverfde jazzmuzikant die schitterende verhalen vertelt over optredens in 1971 in Las Vegas. En af en toe afdwaalt inoverpeinzingen over liefde en het leven :) Verder volg ik nu The sixties, Introduction to Spanish en Film and the art of literary adaptation. Vooral dat laatste vak vind ik ontzettend interessant, we bekijken het hele proces van boek naar film en de manier waarop je van woord naar beeld gaat. Goed voor zowel m’n boek- als filmkennis! Ik heb er echt zin in, de docenten, de medestudenten en de hele atmosfeer van New Orleans, ik raak zowat geinspireerd!

Voor iedereen die me wil bereiken, mijn Amerikaanse nummer is +1 504 6169 759.

En m'n volledige adres is:
Martijn Snelders
Cabra Hall 303B, Broadway Campus
Loyola University
New Orleans, LA 70118

Tot snel allemaal!

Eerste dag in New Orleans

Vandaag mijn eerste dag in New Orleans. Het is hier sowieso ontzettend mooi, St. Charles Avenue, waar ik aan woon, is een straat met hele mooie oude houten huizen en een oud trammetje dat voorbij tuft. IK zit ook vlak bij een heel mooi park, dus zodra het straks wat kouder is kan ik proberen toch weer af en toe hard te lopen!

Gisteren werd ik op het vliegveld opgehaald door twee studenten die me netjes bij m'n kamer hebben afgezet. Na aankomst op m'n kamer zijn we gaan eten met drie andere studenten die tegelijk met mijn op het vliegveld waren en de twee meisjes die ons opgehaald hadden. Daarna ben ik gaan slapen, en tot nu toe heb ik (fingers crossed) geen last van een jetlag. Misschien moet je daar een ritme voor hebben...

Het is net alsof ik in een hostel woon nu, heel raar. Mijn roommate er nog niet, dus ik kon vannacht nog een nachtje alleen slapen (gelukkig). Er is sowieso nog maar één andere jongen aanwezig (van de zeven in ons huis, dus dat is nog lekker rustig. Vanmiddag ben ik mijn studentenkaart gaan halen, die had ik nodig om binnen te komen in het complex waar ik woon. En ik heb alvast een beetje rond gekeken waar ik morgen moet zijn voor de introductie, dan begint het allemaal.

Nu ga ik eens kijken hoe dat mealplan van me in elkaar steekt, want ik begin honger te krijgen!