Bye Bye Miss American Pie/ We’ll Meet Again
Datum: 5 januari 2011
Plaats: New York, JFK airport, terminal 7
De afgelopen weken waren mijn laatste in de VS en dat heb ik geweten ook. Ik heb mijn tentamens netjes overleefd, afscheid moeten nemen van mijn nieuwe vrienden, een alternatieve kerst en oud en nieuw gevierd en New York gezien. Vanmiddag heb ik de familie op het vliegtuig gezet en nu heb ik een moment van bezinning terwijl ik op mijn vlucht wacht.
De laatste week in New Orleans was ontzettend leuk en heel droevig tegelijkertijd want één voor één vertrokken de mensen waar ik een half jaar mee door gebracht heb. Heel raar was dat, vooral omdat je niet weet wanneer je iedereen weer ziet. We hebben die week dan ook vele gezamenlijke maaltijden, feestjes en emotionele momentjes gehad. Vooral afscheid nemen van mijn Amerikaanse vrienden viel tegen, want de oceaan oversteken is toch net wat anders dan reizen binnen Europa. Walter vertrok meteen na zijn laatste tentamen naar California en zette de toon voor de volgende dagen. De week erna hebben Dana, Brian en ik Lotta naar het vliegveld gebracht want de lokroep van Finland klonk. Toen ‘s middags ook Brian zijn trip naar Texas begon bleven er nog maar twee van de vier musketiers over. Omdat ik vanaf dat moment niet meer in mijn kamer op de campus kon, heb ik mijn laatste nachten in New Orleans bij Dana doorgebracht. Konden we elkaar ook mooi gezelschap houden, want we raakten behoorlijk vriendloosnaar mate de week vorderde. Gelukkig zijn er allerlei plannen gemaakt en misschien komt er deze zomer wel een grote Europese herenigingstour, laten we het hopen! Maar eerste moet er gespaard worden, de keerzijde van een half jaar New Orleans. Ook die koffer van 75 pounds in plaats van 50, oeps!
Met kerst was ik dus nog bij Dana, en we hebben het erg onconventioneel gevierd. Kerst zonder familie of koningspak, vreemd, maar nog steeds erg gezellig. Maar het kwam ook erg goed uit, want de familie van Dana had een gebrek aan mannen tijdens kerst, aangezien haar vader en broer bij familie elders in het land waren. Op kerstavond gingen we uit eten met haar zus en moeder en daarna zijn we naar het casino gegaan, niet echt in lijn met de kerstgedachte maar zeker leuk. Op eerste kerstdag zijn we naar de film geweest en hebben we uitgebreid gedineerd, dat was gelukkig nog wel hetzelfde. En erg lekker! Tweede kerstdag ben ik in alle vroegte vertrokken naar New York voor de gezinsreünie :) Althans…
Net als in Europa was kerst hier ook gehuld in flinke sneeuwbuien/ stormen. Midden in de nacht kreeg ik dan ook een telefoontje van Lieke dat hun vlucht vanuit Amsterdam geannuleerd was. Er was nog geen zekerheid, maar waarschijnlijk konden ze de volgende dag via Parijs alsnog naar New York komen. Een eenzame kerst dus! Gelukkig verliep mijn vlucht naar Charlotte goed, een half uurtje vertraging daargelaten, maar mijn vlucht naar New York leek in eerste instantie ook niet door te gaan. Toen we uiteindelijk toch opstegen, leek alles goed te komen. Maar halverwege de vlucht riep de piloot weer om dat we waarschijnlijk terug zouden keren omdat JFK gesloten was. Toen dat toch niet zo bleek te zijn, zijn we met veel turbulentie en een uur vertraging uiteindelijk geland in New York. Dat leek me al heel wat voor één vlucht. Maar. De familie kon de volgende dag inderdaad naar Parijs vliegen, maar vanaf daar ging het goed fout. Ergens in het hele proces waren er nog maar drie tickets in plaats van vier. Na ‘n uur rondrennen op het vliegveld mocht gelukkig toch iedereen mee. Maar dat was nog maar het begin, want er moest ook iemand anders úit het vliegtuig, en dat leverde 2,5 uur vertraging op. Na een turbulente vlucht was er in New York geen gate klaar en hebben ze dus zes (6!) uur in het vliegtuig moeten wachten voor ze eruit konden. Zonder bagage. Die is deze week in gedeeltes teruggevonden in de chaos, en Elle’s koffer hebben we zelfs net pas op het vliegveld gevonden. Gelukkig hebben we de pret natuurlijk niet laten bederven. Ondanks al deze ongemakken was het natuurlijk een ontzettend leuke week hier in New York. We hebben alle hoogtepunten van de stad gezien en vele kilometers gelopen tussen de torenhoge gebouwen. Zeker anders dan New Orleans, laat staan Nijmegen of Zilst, haha. Oudejaarsnacht was ook erg leuk, alleen al om weer met zijn allen bij elkaar te zijn!
Dan nu het slotwoord van deze blog, want de reis zit erop! Het afgelopen half jaar was absoluut top, en ik heb ook erg genoten van alle (soms mysterieuze) reacties vanuit Nederland, bedankt daarvoor! Het zal weer wennen worden als ik straks weer terug ben in ons kikkerlandje! Vooral omdat ik ook meteen in het gareel moet, aangezien ik vanaf komende maandag voor drie maanden aan de slag ga bij mijn stage bij Go Short, International Short Film Festival in Nijmegen. Het werkende leven! Voor even dan.
Ik heb echt een enorm leuke tijd gehad hier in de VS. New Orleans is een ontzettend leuke stad vol geschiedenis en muziek, ook heb ik heel interessante vakken kunnen volgen op de universiteit. Daarnaast heb ik hier geleerd hoe je fatsoenlijk met stokjes moet eten, waarom je naar Nick Cave moet luisteren, dat katten, en in het bijzonder Cat Stevens, erg leuk zijn en dat ik het geen maand in mijn eentje vol zou houden in een zombie apocalyps. Dat brengt me bij het beste van de reis, en dat was zonder twijfel de mensen die ik ontmoet heb. Ik ben ontettend blij met de vrienden die ik hier gemaakt heb en ik ga mijn nieuwe Amerikaanse en Europese buddies dan ook zeker missen. Ik heb zo veel mooie momenten om aan terug te denken dankzij hen en ik kijk nu al uit naar onze toekomstige ontmoetingen! Iedereen bedankt!
P.S. En om meteen goed aan mijn terug-inburgeringscursus te beginnen, hier een voetnoot van Jack Poels en d’n heiligen Antonius: 'Soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad'
Tentamens in de sneaux
Allereerst wil ik mijn trouwe lezers graag mijn welgemeende excuses aanbieden. De afgelopen maanden hebben jullie wekelijks kunnen lezen hoe het mij hier in New Orleans vergaat, maar de afgelopen weken is dat een beetje in het slop geraakt. Dat heeft alles te maken met de tentamenweek. Tentamens, papers, portfolio’s en projecten; oftewel chaos in twee weken gepropt. Gelukkig houdt de universiteit daar rekening mee, want deze weken is de bieb 24/7 open en na 12 uur ’s nachts is er gratis koffie. Dat is nog eens meedenken met de student! En aangezien ik weer eens een knap staaltje planning ten toon spreid, maak ik daar gretig gebruik van. Leuk om te zien hoe de bieb ineens je tweede tweede huis wordt. Dit wordt ondertussen een ingewikkeld geheel trouwens, Zilst, Nijmegen, mijn kamertje in Cabra, en nu de bieb. Gelukkig zit het er alweer bijna op, nog twee tentamens en mijn filmproject en ik ben klaar. Alleen ben ik niet helemaal zeker of ik daar nu echt blij mee ben, want het betekent ook het eind van mijn periode in New Orleans! Gelukkig heb ik nog erg leuke dingen om naar uit te kijken. De week voor de kerst ga ik nog zoveel mogelijk leuke dingen doen hier in New Orleans, en dan de 25e richting New York met de familie voor tweede kerstdag en nieuwjaar!
Ik ben hier nog niet helemaal in de feestdag stemming, het aanwezige zonnetje en de afwezigheid van een levende kerststal brengen we aardig in de war. Maar een knap staaltje Amerikaanse inventiviteit heeft daar wat verandering in gebracht. De universiteit moet gedacht hebben “als de sneeuw niet naar ons komt, halen wij de sneeuw wel naar hier”. Afgelopen donderdag hadden we dan ook “sneaux” (want je moet je Franse afkomst natuurlijk niet verloochenen). Het grasveld voor het hoofdgebouw was bedolven onder een flinke laag schaafijs, en een van de grootste sneeuwballengevechten waar ik ooit deel aan nam, was een feit. Toen herinnerde ik ook weer dat de combinatie van sneeuw en all-stars niet echt werkt.
Vrijdags hebben we ook alvast met alle internationale studenten kerst gevierd in een soort groot surprise spel. Daarna was het officiële afscheidsfeest, wat resulteerde in ontzettend veel plezier en een lichte hoofdpijn. Het einde begint echt te naderen!
Thanksgiving in Texas
Afgelopen dinsdag zijn Brian en ik weer terug naar Austin gereden om daar de week van thanksgiving door te brengen. De periode van de feestdagen begint hier wat eerder dan in Nederland, want hoewel jullie natuurlijk gezellig je schoen zetten rond het haardvuur, is thanksgiving hier het begin van de “holidays”. De start van deze trip was al meteen goed, want aangezien het een uur of acht rijden is van New Orleans naar Austin, heb ik voor het eerst sinds twee maanden weer eens achter het stuur gezeten! Dat was erg leuk, vooral ook omdat Brians truck van degelijke Amerikaanse makelij is en we onderweg natuurlijk ondersteund werden door een goeie soundtrack.
Wederom blijkt weer dat in Texas alles groter is, zo ook de temperatuurverschillen. Dinsdag was het nog 25 graden, donderdag was dat rap gedaald naar temperaturen rond het vriespunt. Koud, maar natuurlijk perfect om in de feestdagstemming te komen. Je zou het haast “Nederlandse taferelen” kunnen noemen. De ouders van Brian waren deze week naar familie elders in het land, maar we waren uitgenodigd om bij Brian’s vriend Isaac te komen eten. Ontzettend leuk om te deel te mogen zijn van een echt Amerikaanse thanksgiving dinner. Alle traditionele gerechten waren aanwezig, stuffing, sweet potatoes, mashed potatoes, en natuurlijk ook een heuse kalkoen. De familie van Isaac was ook erg vriendelijk, zijn ouders waren toevallig een paar weken geleden nog naar Amsterdam geweest, en zo konden we dus mooi ervaringen uitwisselen. ’s Avond zijn we naar Brian’s stamkroeg geweest, Little Woodrows, ook dat was erg leuk. Ik heb deze week veel van zijn vrienden ontmoet en heb een mooie inkijk geregen in een echte Amerikaanse omgeving. Natuurlijk was het vooral erg gezellig, maar ik heb ook het gevoel dat ik na deze week iets meer snap van de Texaanse trots. Wat is het toch met het zuiden van het land dat zo veel cooler is dan de rest :p Hoogtepunt van de week was toch wel mijn eerste ontmoeting met een echte moderne cowboy; een jongen van Brians’s high school die nu op een ranch werkt. Hij had de bewuste keuze gemaakt om bullrider te worden en droeg zijn cowboyhoed dan ook met trots. Ik kon mijn glimlach dan ook haast niet bedwingen toen hij vertelde over de connecties die zijn familie heeft met de familie Bush en de vrijmetselaars. En zijn grootste wens was “to buy a piece of land and raise a proper family”. Verder lijken de Texanen net gewone mensen, haha.
Nu zijn we weer op de terugweg, nog een kleine vijf uur te gaan en we zijn weer in het vertrouwde New Orleans!
Over Sport en Snorren
En het zit er weer aan te komen; je wekelijkse relaxmomentje! Zet een lekker bakkie of trek een pilsje open, want dit wordt weer genieten geblazen. Komt ie dan:
Het is zover, ik kan het niet langer ontkennen. Ondanks jarenlang verzet moet ik nu toch toegeven dat ik vroeger beter naar ons pap had moeten luisteren. Had ik dat gedaan, dan was me nu een hoop moeite bespaard gebleven. Hij heeft altijd zijn uiterste best gedaan me een degelijke sporteducatie mee te geven , elke zondag Studio Sport met stokbrood en altijd een VI in het kleinste kamertje, maar het mocht niet baten. Jarenlang heb ik alle vormen van sport op tv angstvallig vermeden en daar pluk ik nu de wrange vruchten van.
Wat is namelijk het geval, ik word er steeds weer mee geconfronteerd dat ik de internationale mannentaal “sport” niet spreek. In Nederland was ik net een beetje op dreef met schitterende voetbal oneliners, zet dat hier geen zoden aan de dijk. Wat moet ik nu weer met football, basketbal of ijshockey! Laten we het hebben over wat een pretentieuze klootzak zonder gevoel voor finesse Van Basten is, daar kan ik wat mee! Maar nu moet ik ineens ook een mening hebben over de laatste pass van Drew Brees of de aanvalsstrategie van de Hornets! Neen, geef mijn portie maar aan fikkie.
Gelukkig weet ik mijn gebrek aan “sport” vaak te compenseren met “muziek”, want dat spreek ik gelukkig een aardig mondje. Ook komt mijn “tv-series” vaak goed van pas. Prima onderwerpen zijn natuurlijk Californication, The Office en South Park. Afgelopen week merkte ik trouwens direct het voordeel van leven in het land waar South Park gemaakt wordt. De nieuwste aflevering ging over de Shakeweight. Een schitterend Tell-Sell product waar ik al regelmatig reclame voor gezien had in een van de vele commercialbreaks die de Amerikaanse tv rijk is. Ook de Whole Foods supermarkt die het moet ontzien in de aflevering was mij niet vreemd!
Verder is het mij een eer en genoegen jullie mede te delen dat ik morgen weer vertrek naar Austin, Texas :D Deze week is thanksgiving break, en Brain heeft me uitgenodigd dat bij hem thuis te komen vieren. Kortom, een roadtrip met 8 uur lang the Boss, Warren Zevon en Journey!
P.s. Voor de liefhebbers hier het adres van mijn website voor Digital Communication, met als grote trots mijn laatste project “Mustache Man” : http://msnelder.wordpress.com
Blog 2.0
Stilte voor de storm, ze kennen het in Amerika net zo goed als in Nederland. Volgende week is een van de hoogtepunten van de Amerikaanse kalender; Thanksgiving, en deze twee weken lijken daar vooral naar toe te werken. Ik wil jullie dan ook niet teleurstellen (geloof me, de States zijn nog steeds cool) maar er is weinig spectaculairs gaande op het moment.
Deze week hebben jullie daarom geluk, ik ga eens een nieuw format proberen (ook vanwege de hoge concentratie opdrachten en films trouwens). In de traditie van Jos Kessels, A.L. Snijders en Louis Paul Boon mijn eerste column, Zeer Kort Verhaal of cursiefje. En aangezien hij wel op de voorpagina van de krant moet passen, is ie natuurlijk onder de 300 woorden:
Deze week ben ik op zoek gegaan naar Brabantse gezelligheid in de VS. Is die te vinden buiten de grenzen van het Brabantse land? Moeilijk te zeggen eigenlijk, aangezien ik het in Nijmegen ook altijd al erg goed naar mijn zin heb gehad.
Wat is die Brabantse gezelligheid dan? Als ik kijk naar het hart van deze kwestie, het Stuupke, kan ik vier essentiële ingrediënten onderscheiden: barhangen, goede gesprekken, zoute stokjes en afsluiten met 'Brabant'. Wat er tot nu toe het dichtste bij komt , is stappen met Brian. De eerste twee zitten dan sowieso wel snor, maar de laatste twee, dat is een ander verhaal. Objectief gezien winnen de Amerikanen hier eigenlijk. Als je in Nederland een light-biertje probeert te bestellen, word je waarschijnlijk de kroeg uitgehoond, maar hier is dat standaard. Dus krijg je halverwege de avond honger, wat gelukkig geen enkel probleem is, want de meeste kroegen hebben hele goede hamburgers en cheese fries! Stiekem toch wel beter dan zoute stokjes. Ook draaien ze hier dan misschien heel weinig Guus, de muziek is meestal veel meer rock en country georiënteerd, waar ik dan weer heel gelukkig van word.
Maar dat is allemaal objectief, en het verschil zit nou juist aan de andere kant. Misschien hou ik stiekem wel meer van Guus dan van Johnny. Misschien zit het hem in de tongval, de bruinheid van de kroeg of misschien toch echt in die zoute stokjes. Maar waarschijnlijk zit het hem in de mensen, en die verstandhouding van jaren moet ik hier nog opbouwen. Zoals Jack Poels het zong:
“Un man un vrouw en enne groete pot beer
Un accordeon en 'n bietje plezeer
Un man un vrouw en enne groete pot beer
Da's al wat der is, leg ow dao maar beej neer”
P.s. Ik wil vooral H. vd M. (aka P.) te V. bedanken voor de inspiratie die hij me al die jaren en vooral afgelopen week gaf. Verder gaan mijn gedachten natuurlijk uit naar iedereen die afgelopen week nat is geregend.
Alles went, behalve..
Oei, ik moet toegeven dat ik deze week voor het eerst niet wist waarover ik moest schrijven. Toen ik daar zo over nadacht, kwam ik gelukkig op het onderwerp van de week: gewenning. Want ja, dat krijg je natuurlijk ook na tien weken in the states.
Het begonnen allemaal afgelopen zondag. Ik stond op en genoot van het terugzetten van mijn klok, want een extra uurtje is altijd mooi meegenomen! Toen ik een paar uur later in de bieb achter een computer kroop, kwam ik er helaas achter dat de klok helemaal niet verzet was hier. Weg uur, tegenvaller. Vraag me niet waarom, maar de klok werd hier vandaag pas verzet, dus ik heb wel lekker twee keer van het extra uurtje kunnen genieten. Die dag vertrok ook mijn kamergenoot Mark voor een weekje naar Texas met zijn familie die was overgekomen uit Spanje. Toen kwam ik er weer achter hoe lekker het is om je eigen kamer te hebben :) De afgelopen weken hebben we eigenlijk nooit problemen gehad met het samenleven, toch datgene waar ik het meeste tegenop keek, maar dit was wel weer even lekker. Van de andere kant is het ook juist wel gezellig, dus zolang ik ’s morgens nog begroet word met een “buenos.. morning”, geniet ik er maar van. Maar ik denk niet dat ik in Nederland nou direct op zoek ga naar een kamergenoot.
Waar ik ondertussen ook helemaal aan gewend ben, is het praten in het Engels. De eerste weken moest ik altijd heel erg overschakelen tussen Nederlands en Engels. De eerste keer dat ik weer Nederlands sprak na een week fulltime Engels, moest ik heel erg zoeken naar woorden. Ondersom had ik vooral wanneer ik moe was erg de neiging om opmerkingen in het Nederlands te maken. Dat valt nu allemaal wel mee, soms gebruik ik een Engels woord in een Nederlandse zin, maar vooral wanneer het Nederlands erg lijkt op/ hetzelfde is als het Engels. Dus dat is mooi. Ik kan wel extra genieten van onze schitterende spreekwoorden. Probeer maar eens iemand uit te leggen dat hij lacht als een boer met kiespijn, of dat ik iets nog nooit zo zout gegeten heb (eigenlijk alles trouwens, want zoutloos/arm koken moet hier nog uitgevonden worden volgens mij). Voor sommige van mijn favoriete woorden heb ik ondertussen redelijk passende vertalingen gevonden; zo wordt vozen “to grope”. En hier zou ik eigenlijk meer voorbeelden moeten noemen, want nu lijkt mijn vocabulaire wel erg beperkt. Helaas. Van de andere kant weet ik nog steeds nog niet echt wat ik moet zeggen op “what’s up”. Maar ja, wat moet je met “hoeistnou”.
Tot nu toe hebben we ontzettend lekker weer gehad hier, bijna geen regen en de meeste dagen waren overwegend lekker warm en zonnig. Zo niet deze week; maandag en dinsdag heeft het alleen maar geregend en de dagen erna waren wel zonnig maar koud. Koud! Dat is dus onder de 20 graden, want dat ben ik duidelijk niet meer gewend. Dat wordt afzien als ik straks weer terug kom in ons koude kikkerlandje. Hopelijk blijft dat zo, want ik ben nooit een koukleum geweest en misschien kan ik nu dan eindelijk het comfort van een dikke gebreide trui ervaren!
Waar ik ook helemaal aan gewend ben maar wat ik straks ook zeker ga missen, is het leven op een campus. Alle eerstejaars zijn verplicht een kamer op de campus te huren, pas daarna staat het je vrij iets anders te zoeken. Ook eet een groot gedeelte van de studenten altijd in de kantines van de universiteit en zijn heel veel mensen lid van een van de vele organisaties of clubs op de universiteit. Uiteindelijk ontstaat er daardoor dus een soort minisamenleving met studenten en is iedereen op een bepaalde manier betrokken en aanwezig. De bieb lijkt soms ook meer op een sociale ontmoetingsplaats dan op een studieruimte. Eén nadeel is wel dat ik nu dus nooit meer kook en bijna geen boodschappen doe, daar zal ik weer aan moeten wennen straks. Maar gelukkig is de Appie op de Groenestraat dan ook maar drie minuten lopen :)
Dat ik hier ondertussen gewend ben, is erg fijn. Ik heb m’n eigen weg hier een beetje gevonden en alles gaat z’n gangetje. Het betekent ook dat ik soms weer uitkijk naar m’n vertrek, of eigenlijk naar het terug-zijn in Nederland. Maar tot die tijd ga ik dus zeker zoveel mogelijk halen uit de weken hier :)
Om af te sluiten nog even het hoogtepunt van de week. Zaterdag zijn we naar een optreden van Ok Go geweest, en dat was ontzettend leuk! Die knapen hebben altijd schitterende clips bij hun muziek, maar ook hun optreden was heel leuk en creatief. Ze draaiden bijvoorbeeld hun laatste clip in 3D, die heb ik voor de liefhebbers ook maar even gepost. Het dieptepunt was natuurlijk de laatste aflevering van Oh Oh Cherso. Maar ik denk dat ik daar wel overheen kom.
Bis nächste woche!
Halloween en The Rocky Horror Picture Show
New Orleans blijkt iedere keer weer een heerlijk diverse stad, ik zou haast de vergelijking met een vat vol tegenstrijdigheden kunnen maken :p Het is een stad vol muziek en cultuur. Afgelopen dinsdag heb ik een goeie punk-ska band gezien en vandaag ben ik naar het afstudeerconcert van Gustavo geweest, een ontzettend goede jazzdrummer. Allebei smullen! Maar ik heb ook genoten van het overcommerciële Halloween en heb daarna volwassen mannen in netpanty’s naar de film zien gaan. Ik kan wel zeggen dat dit de week van de diverse ervaringen was.
Halloween in Amerika is toch net even anders dan de spooktocht in Oers, veel huizen waren al weken versierd en de afgelopen week verschenen er meer en meer pompoenen op de meest vreemde plaatsen. In de kantine, op de wc, op je balkon en in de kroeg. Pompoen-snij wedstrijden waren aan de orde van de dag, en verschillende figuren uit de onderwereld doken al vroeg deze week op. Afgelopen donderdag gingen we dan ook met volle moed op kostuumjacht. Het plan was om een Star Wars groep te vormen, maar na verschillende tweedehands kledingzaken en diverse kostuumwinkels bleek dat niet helemaal haalbaar. Creativiteit geëist dus. Gelukkig kwam mijn huisgenoot toen op het beste idee ooit, want wat kan ik beter zijn de vliegende Hollander himself! Op de kinderafdeling van Walmart heb ik voor 6 dollar een piratenpakket op de kop getikt, en ik was klaar voor het weekend :) Die avond zijn we weer eens met alle internationale studenten op stap gegaan, wat erg leuk was. De afgelopen weken is iedereen meer zijn eigen gang gegaan, en dit was dus weer een (relatief) ouderwetse avond! Eigenlijk is Halloween erg vergelijkbaar met carnaval. Lang niet iedereen was eng verkleed, en ik heb heel wat lederhosen voorbij zien komen. Ook zijn vrouwen hier net zo creatief in het combineren van elke willekeurige outfit met een minirok. Ik moet de eerste echte Eskimo (jaja, Inuit) nog tegen komen met een kokerrok, maar hier waren ze in groten getale te vinden. Alleen de muziek had een lager hoempapa gehalte.
Zaterdagavond ben ik naar een zogenaamde “midnight movie”gegaan, een traditie uit de jaren ’50 waar men om middernacht obscure of slechte b-film draaide. Vaak werd de film voorzien van ironisch commentaar door een cabaretier of groep acteurs, en ook het publiek deed mee in één grote sociale interactie. De film die ik ging zien gaf dit verschijnsel nationale bekendheid; The Rocky Horror Picture Show. Deze cultfilm is een parodie op slechte science fiction en horror uit de jaren ’70 en speelt tevens op komische wijze met transseksualiteit en homofilie. En daar was ik dus. Iedereen kwam verkleed als een van de personages uit de film en we werden verwelkomd door de acteurs die klaarstonden op het podium. Ze speelden de film mee op het podium en gaven luidkeels commentaar of voerden hilarische gesprekken met de personages uit de film. Het publiek zong uit volle borst mee met de liedjes en gooide rijst of spoot met waterpistolen op de aangegeven momenten. Dit was iets dat ik nog nooit meegemaakt had! Waarschijnlijk moet ik de film nog een keer kijken, wil ik het verhaal helemaal begrijpen, maar het was in ieder geval ontzettend grappig! De foto's moet ik nog verzamelen.
Heel veel leuke dingen afgelopen week dus, maar deze week moet ik helaas flink aan de bak voor een aantal examens en papers, maar dat hoort er natuurlijk ook bij.
Daaag!
Everything is bigger in Texas
Komende week krijgen we onze midterm grades te horen, oftewel, ik ben al halverwege mijn (studie) verblijf hier! Ik heb het al vaak gezegd, maar de tijd gaat echt ontzettend snel. Over m’n cijfers hoef ik me niet zo druk te maken gelukkig, dat zit wel snor :) Ik word ook al beter in het moeilijkste te vertalen onderdeel, grappen. Tenminste, ik maakte een opmerking in de les en iedereen lachte. Dat wil de ik toch graag even vertellen :p Wat ik wél moet afleren is in de lift stappen en dan na vijf minuten wachten realiseren dat ik niet op een knopje gedrukt heb.
En nu dan….. Texas!
Vorige week vrijdag om 2 uur verzamelden we allemaal op de parkeerplaats. Iedereen was gepakt en gezakt, klaar voor de grote reis. Iedereen, dat is Anne-Catherine uit Duitsland, Sergio, onze Mexicaanse vriend, Linnea uit het Zweden en Brian uit Austin, Texas. En zoals het hoort rijdt Brian een grote truck, genoeg ruimte voor ons allemaal dus. De bagage lag in de bak van de truck, vastgesnoerd met een touw dat nog in de rodeo gebruikt was. Authentiek! Na het noodzakelijke oponthoud vertrokken we, 800 kilometer asfalt lag op ons te wachten. Freebird op de radio, zonnebril op. Na een uurtje of vier kwamen we erachter dat Louisiana het België van de VS is, want zodra we Texas binnenreden was het asfalt opeens wel vlak en vloeiend. We passeerden onder andere de Colorado rivier, de steden Baton Rouge, Nederland, La Grange en Weimar. ’s Avonds laat kwamen we aan bij ons motel in Austin, het wereldwijd gerenommeerde Super 8. Ach ja, als het maar slaapt he!
’s Morgens ontbeten we in heel leuk tentje, het Spider House. We zaten buiten in het zonnetje te genieten van een goeie kop koffie tussen oude botsauto’s en een replica van Menneke Pis en werden scherp in de gaten gehouden door een flinke kraai. Daarna gingen we naar het Texas State Museum, het Capitool en verkenden we de stad. Een groot gedeelte van de binnenstad wordt opgeslokt door de campus van Unversity of Texas, onder andere door het immense football stadion. En dat is dus een universiteitsteam. Het feit dat de best verdienende persoon op de universiteit de football coach is, zegt waarschijnlijk al wel genoeg. ‘s Middags reden we door naar een buitenwijk van Austin, Shady Hollow, waar de ouders van Brian wonen. Nu waren we duidelijk in de suburbs, een groot verschil met de binnenstad en New Orleans. Het landschap was heel mooi, glooiende heuvels, groene bossen, kabbelende beekjes. Net Zuid-Frankrijk :)
Bij Brian thuis hebben we gebarbecued, en dat kunnen ze wel in Texas, heerlijk! Daarna gingen we op stap in Brians vaste kroeg waar we tot in de vroege uurtjes integreerden met de lokale bevolking. Oh nee, dat is dus niet waar, alle kroegen sluiten om 2 uur in Texas! Goed voor de nachtrust dus. De volgende ochtend gingen we naar IHop, een pannenkoeken-ontbijt-fastfood restaurant en daarna door naar San Marcos, waar we een pitstop maakten in het grootste winkelcentrum dat ik ooit heb gezien. Stel je de parkeerplaats van de Ikea voor, verzesvoudig die en omring het geheel met winkels. Megagroot! Daarna reden we door naar San Antonio. Wijngaarden en grote ranches trokken aan ons voorbij. Maar ook een keur aan kerken, presbyteriaan, protestants, scientology, megakerken met kruizen van 20 meter hoog én een McDonald’s en achtbaan. Hm. (Sidenote; kerken in de VS spelen het zelfde deuntje als in Nederland). Toen we ‘s avond aankwamen in San Antonio gingen we uit eten in een Mexicaans restaurant aan de rivier waar we werden toegezongen door een mariachi band (á 5 dollar per lied!). Die avond eindigden we in de Coyote Ugly bar, bekend van de film, inclusief dansmariekes op de bar. De volgende morgen bezochten we de Alamo, een fort uit de Texaanse onafhankelijkheidsoorlog tegen Mexico. Davy Crockett speelde daar nog op zijn fiddle, de Texanen vielen er bij bosjes en ik loop een rondje op m’n nieuwe Vans, tijden veranderen. ’s Avonds heb ik mijn eerste IMAX ervaring gehad, Hubble 3D was erg mooi! En toen was het alweer tijd voor de terugtocht, maar niet zonder een tussenstop in het NASA space center te Houston. Geen lancering, wel een raket die echt in een baan om de aarde geweest is. Toen nog een uurtje of zeven in de auto, en New Orleans doemde weer op aan de horizon.
Conclusie van deze trip; everything ís bigger in texas!