Stilte voor de storm, ze kennen het in Amerika net zo goed als in Nederland. Volgende week is een van de hoogtepunten van de Amerikaanse kalender; Thanksgiving, en deze twee weken lijken daar vooral naar toe te werken. Ik wil jullie dan ook niet teleurstellen (geloof me, de States zijn nog steeds cool) maar er is weinig spectaculairs gaande op het moment.

Deze week hebben jullie daarom geluk, ik ga eens een nieuw format proberen (ook vanwege de hoge concentratie opdrachten en films trouwens). In de traditie van Jos Kessels, A.L. Snijders en Louis Paul Boon mijn eerste column, Zeer Kort Verhaal of cursiefje. En aangezien hij wel op de voorpagina van de krant moet passen, is ie natuurlijk onder de 300 woorden:

Deze week ben ik op zoek gegaan naar Brabantse gezelligheid in de VS. Is die te vinden buiten de grenzen van het Brabantse land? Moeilijk te zeggen eigenlijk, aangezien ik het in Nijmegen ook altijd al erg goed naar mijn zin heb gehad.

Wat is die Brabantse gezelligheid dan? Als ik kijk naar het hart van deze kwestie, het Stuupke, kan ik vier essentiële ingrediënten onderscheiden: barhangen, goede gesprekken, zoute stokjes en afsluiten met 'Brabant'. Wat er tot nu toe het dichtste bij komt , is stappen met Brian. De eerste twee zitten dan sowieso wel snor, maar de laatste twee, dat is een ander verhaal. Objectief gezien winnen de Amerikanen hier eigenlijk. Als je in Nederland een light-biertje probeert te bestellen, word je waarschijnlijk de kroeg uitgehoond, maar hier is dat standaard. Dus krijg je halverwege de avond honger, wat gelukkig geen enkel probleem is, want de meeste kroegen hebben hele goede hamburgers en cheese fries! Stiekem toch wel beter dan zoute stokjes. Ook draaien ze hier dan misschien heel weinig Guus, de muziek is meestal veel meer rock en country georiënteerd, waar ik dan weer heel gelukkig van word.

Maar dat is allemaal objectief, en het verschil zit nou juist aan de andere kant. Misschien hou ik stiekem wel meer van Guus dan van Johnny. Misschien zit het hem in de tongval, de bruinheid van de kroeg of misschien toch echt in die zoute stokjes. Maar waarschijnlijk zit het hem in de mensen, en die verstandhouding van jaren moet ik hier nog opbouwen. Zoals Jack Poels het zong:

“Un man un vrouw en enne groete pot beer
Un accordeon en 'n bietje plezeer
Un man un vrouw en enne groete pot beer
Da's al wat der is, leg ow dao maar beej neer”

P.s. Ik wil vooral H. vd M. (aka P.) te V. bedanken voor de inspiratie die hij me al die jaren en vooral afgelopen week gaf. Verder gaan mijn gedachten natuurlijk uit naar iedereen die afgelopen week nat is geregend.