In de voetsporen van Huck Finn ben ik vandaag voor het eerst de Mississippi overgestoken, mijn eerste trip op de “big river”, bezongen door Johnny Cash, Led Zeppelin en vele anderen. Het was misschien minder historisch relevant maar desalniettemin heb ik er erg van genoten! Dit alles om aan de andere kant te geraken, daar waar het Gretna Festival plaats vond.

Sfeerimpressie: Stoffig gras in het midden van een typisch oud Amerikaans stadje, ondergaande zon boven de Mississippi op de achtergrond. Zonnebril op, biertje in de hand. Dan klinkt een mariachi gitaar en een rauwe stem die zingt:

“Soy un hombre muy honrado,
Que me gusta lo mejor
A mujeres no me faltan,
Ni al dinero, ni el amor”

Los Lobos live on stage :) super!

Deze week was flink volgepakt met examens, papers en projecten, maar dit weekend maakte het allemaal goed. Afgelopen vrijdag zijn we met een hele groep op stap gegaan en dat was erg gezellig. Blijkbaar zijn feesten van studentenkorpsen in de VS wel vergelijkbaar met die in Nederland. De volgende dag was Daniels verjaardag, en omdat hij een jaar in Japan gestudeerd heeft, wilde hij nu graag naar een Japans restaurant. Dat was nieuw voor me, maar erg lekker! ’s Avonds heeft Lotta me kennis laten maken met een andere kant van Peter Jackson. Hij is niet alleen goed met hobbits en dwergen, ook zombies weet hij goed neer te zetten! Vandaag dus Los Lobos op Gretna Festival, dat alleen was al ontzettend leuk, maar het was ook erg mooi om New Orleans bij nacht te zien vanaf de pont. Kortom, een geslaagd weekend!

Na ruim vijf weken in de VS zijn er een aantal die me opvallen. Ten eerste er een duidelijk verschil in milieubewustheid tussen Nederland en de VS. Ergens in Louisiana moet een enorme afvalberg liggen, want wegwerp en to-go zijn hier heer en meester. Natuurlijk is het niet overal even erg, maar in vergelijking met Nederland wordt hier ogenschijnlijk enorm veel afval geproduceerd. Als je in een restaurant eet (dat zijn dan wel veelal goedkope restaurants, ik blijf een student) dan krijg je geen boerenbont en zilverwerk, maar plastic bord en bestek. Alle kroegen en discotheken gebruiken wegwerpglazen, dat wordt dus allemaal niet afgewassen. Daar komt nog bij dat mijn twee huisgenoten in hun eentje dagelijks voor drie volle vuilniszakken zorgen. Maar wat wil je als je alleen maar magnetronvoedsel eet en blikjes cola of bier drinkt. Ook heeft bijna iedereen hier zijn eigen auto. Ik weet niet hoe studenten hier rondkomen, ze moeten bergen schoolgeld betalen, maar slagen er toch in om in een SUV naar de universiteit te rijden. Daar wordt op moment gewerkt aan twee verdiepingen op de nu al vier verdiepingen tellende parkeergarage. En dat is er één van de twee. En niemand rijdt hier in een oud barrel of een smart, nieuw en groot zijn de standaard. Dit zijn maar een aantal voorbeelden van de “wastefulness” van de gemiddelde Amerikaan.

Dan ook maar een positief woordje, want er is ook zeker iets dat we van mijn nieuwe vrienden kunnen leren. Amerikanen worden in Nederland vaak vergruisd om hun zogenaamde schijnvriendelijkheid en hun overenthousiaste reacties. In eerste instantie komt dit op de nuchtere Nederlander natuurlijk over als iets te veel van het goede, want “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Ik wil hier toch graag even een lans breken voor de Amerikanen. Wanneer je je in Nederland in de publieke ruimte begeeft, wordt je veelal genegeerd of chagrijnig aangekeken. Hier wordt je door iedereen vriendelijk begroet. Als ik hier op straat iemand tegen kom die ik één keer gesproken heb, zal die persoon zeker informeren hoe het met me gaat. En in mijn ervaring is het allemaal gemeend. Wat is er mis met het begroeten van een vreemde op straat of een kort sociaal gesprekje met een bekende. Ik stem voor, misschien is het niet diepgaand, maar het maakt je dag een stukje socialer en vrolijker, en dat kan nooit verkeerd zijn.

Dit was mijn betoog over de VS. Zijn er nog vragen?